Cofnijmy się w czasie | Oczkami dziecka, oczami dorosłego.

Przypomnijmy sobie jak byliśmy mali. Jakie to było długie i wspaniałe dzieciństwo. Miło je wspominam. Szkoda tylko, że nie można wrócić do tych czasów, cofnąć się tam, przeżyć wszystko jeszcze raz, może coś nieco zmienić ? Chciałabym znów cały dzień robić pokazy mody dla lalek, rysować, udawać, że mam męża co nazywa się Yoh z jednaj z moich ulubionych bajek z dzieciństwa o szamanie(anime). Ale również coś zmienić. Nie rozbić lampy moich rodziców, z mojej ciekawości co stanie się kiedy otworze wszystkie szuflady w komodzie, nie spaść z murka nad morzem... Najlepsze w tym wszystkim było, że niczym się nie przejmowaliśmy, bo nie wiedzieliśmy tak naprawdę co na nas czeka w tym świecie i co tak naprawdę się dzieje. Nie wiedzieliśmy która godzina, nie przejmowaliśmy się, że gdzieś się nie zdąży, nie wiedzieliśmy że istnieje coś takiego jak kalendarz, a przede wszystkim nikt cię nie ranił, wydawało ci się że wszyscy, żyją w zgodzie. Przedszkolne czasy już nie wrócą. Jak szło się pierwszy raz do szkoły, wydawało ci się to fajne. Zawsze było się przygotowanym, a jak się czegoś zapomniało - płacz, że nie jest się idealnym. Zła ocena, to samo. Teraz - dla wielu to obojętne. Co będzie to będzie. To prawda - jako dzieci inaczej patrzyło się na świat.

Kłótnie dzieci o zabawki zamieniły się w kłótnie dorosłych o pieniądze.

Pozdzierane kolana dzieci bawiący się na placu zabawa zamieniły się w wojnę na polu walki.

Dziecięce fochy zmieniły się w zranienie uczuć drugiej osoby (zerwania).

Szkoda, że dorośli nie mogą zacząć spoglądać na świat oczami małego dziecka. 

Życie wtedy wydawało by się zdecydowanie łatwiejsze.